Rapport

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Vorig jaar verscheen haar tweede roman Feestelijk Zweet.

Ik ken jullie uit de dagelijkse klaagzangen van mijn man, jullie beter bekend als Patrick van de Binnendienst. Personages zonder gezichten zijn jullie voor mij. Maar op een avond als deze probeer ik mij toch een voorstelling van jullie te maken, van u, Lode Herbot, syndicalist uit eigenbelang, Bob Ternat, denkbeeldige harde werker en Inge Mentels, burgertrut en onderkruipster bij uitstek.

Ik typ deze mail terwijl mijn man, jullie collega, al een poos slaapt of dat toch probeert, want makkelijk zal dat niet zijn voor hem na zijn functioneringsgesprek van vandaag. Ik weet niet hoe het er bij jullie thuis aan toegaat na zo’n evaluatie, maar bij ons is het de gewoonte om dat gesprek volledig te analyseren. Op zijn eentje krijgt onze Patrick zoiets immers niet verwerkt. Pas als hij alle details met mij heeft gedeeld, lukt het hem om het los te laten, waardoor hij zijn functioneringsgesprek dan ook al jaren opneemt op een dictafoon die hij mij na thuiskomst overhandigt.

Een hele collectie microcassettes hebben wij reeds van zijn carrière bij Rex. ‘Papa’s rapporten’, schertst onze oudste soms als hij ze op de schouw ziet staan. ‘Goede rapporten’, antwoord ik dan trots. Alleen de cassette van dit jaar valt onmogelijk ‘een goed rapport’ te noemen. Patrick en ik hebben ze daarstraks ettelijke keren beluisterd, terwijl ik zoals gewoonlijk nota nam. Verwijten als ‘lui’ en ‘gebrek aan betrokkenheid’ verschenen op mijn blad, waarna mijn man een paar keer ‘Verraders!’ schreeuwde, zo luid dat onze jongste dacht dat wij onze jaarlijkse ambras hadden over de erfenis van tante Sonja die integraal naar dat stuk ongeluk van Patricks broer is gegaan.

Als echtgenote voel ik mij genoopt te zeggen dat onze Patrick geenszins een gebrek aan betrokkenheid te verwijten valt, maar eerder een teveel. Zo rijdt hij op weg naar de supermarkt vaak langs de firma om te checken of hij de boel wel goed heeft afgesloten na zijn overuren. Soms stapt hij zelfs uit om aan het hek te gaan voelen, staat hij er ter controle aan te snokken. Het is echt geen zicht. De rest van zijn zaterdag besteedt hij aan het uitdokteren van een nieuw, efficiënter nummeringssysteem voor de textielrollen in het magazijn. Overlaatst vond ik een boekje vol lange getallen en namen als Dolly en Venezuela. Telefoonnummers van escortebureaus, leken het wel, waarop ik hem uitschold voor hoerenloper en mislukte casanova. Pas nadat ik enkele van die nummers had proberen te bellen, geloofde ik dat het werkelijk om productcodes van stoffen ging.

En wat zijn zogezegde ‘luiheid’ betreft, onze Patrick is niet lui maar loom, een bijwerking van zijn medicatie tegen chronische darmspasmes. Zij dikke darm is te lang en zijn dunne te kort, of omgekeerd, ik heb het nooit kunnen onthouden. Wij hebben glutenvrije voeding geprobeerd, een sojadieet en vegetarisme, maar alleen pillen brengen soelaas. Dit gezegd zijnde, hoop ik ten stelligste dat er opnieuw wat meer respect komt voor mijn man.

Thérèse.

(rl)