San F. Yezerskiy combineert een voltijdse job in de Vlaamse film met een prille carrière als zelfstandig schrijver.

Zijn lange, grijze haren en zijn baard deden hem er statig, maar toch zachtaardig uitzien. De vakken die hij doceerde waren populair, niet alleen om de inhoud, maar zeker ook om de manier waarop hij ze gaf. De professor kon urenlang met autoriteit en passie praten over film, of bij uitbreiding over om het even welk onderwerp: het timbre van zijn stem verplichtte je om naar hem te blijven luisteren.

Telkens wanneer hij een deadline had opgelegd, stond de gang voor zijn bureau wekenlang vol met half idolate studenten, zenuwachtig wachtend op zijn feedback die altijd streng was, maar nooit te hard. De kritiek die hij gaf klonk als een aanmoediging, of misschien was dat alweer dat timbre. Zijn opmerkingen zette hij kracht bij met rustige, gecontroleerde handgebaren. Na afloop van zo’n bespreking kwam je zijn bureau steevast buiten met een lijst van films die je nog moest zien of een stapel boeken die je kon lenen. Of met goede raad: toen ik ooit een paper schreef over een film over de Amerikaanse tabaksindustrie vroeg hij mij of ik zelf rookte. Ik gaf toe van wel. Hij knikte begrijpend, maar drukte mij op het hart dat ik daar beter mee kon stoppen vóór mijn vijfentwintigste - wat ik uiteindelijk ook heb gedaan.

Toen ik mijn thesis af had en de universiteit verliet, nam ik ook schijnbaar voorgoed afscheid van mijn promotor. Tot ik afgelopen jaar van werk veranderde. Nog helemaal bleu en onvoorbereid werd ik naar de andere kant van Brussel gestuurd voor een vergadering, waar een bekende stem mij bij het binnenkomen begroette met een onverwacht: ‘Maar, wij kennen elkaar!’

Sindsdien zien de professor en ik elkaar opnieuw elke maand op dezelfde plaats, drinken wij rond dezelfde tafel dezelfde koffie en af en toe een glas wijn bij de lunch. Tijdens de pauze vraagt hij mij dan hoe het schrijven gaat en lach ik hem uit omdat zijn nieuwe iPad het internet nooit kan vinden. Ik blijf hem professor noemen, maar zelfs mijn vousvoyeren houdt niet tegen dat er bij iedere ontmoeting iets minder overblijft van de mythische figuur die ik vroeger in hem zag.

Het doet mij denken aan die geniale eerste reeks van Mad Men, waarin een jong, naïef meisje als secretaresse terechtkomt in een gerenommeerd reclamebureau. Ze raakt er geïntrigeerd door de creatieve, succesvolle macho’s in het team van copywriters en doet er alles aan om zich op te werken tot een van hen. Zodra ze haar vroegere baas met zijn voornaam mag aanspreken, ontdekt ze echter dat ook hij maar een mens is van vlees en bloed, met evenveel en zelfs nog meer gebreken dan zijzelf. Streven naar gelijkheid betekent toch vooral dat je de ander een paar treden naar beneden moet halen.

Ik denk dat ik er vanaf nu maar een erezaak van maak om de mensen naar wie ik opkijk nooit in het echt te ontmoeten. Niemand verdient het zijn helden te moeten verliezen aan menselijkheid.

(sfy)