Thomas Blondeau is eindredacteur bij het Leids Universitair weekblad Mare en journalist. Binnenkort verschijnt zijn nieuwe roman Donderhart.

Ik ontmoette hem jaren geleden in de jeugdwerking. David was op zijn vijfentwintigste al hard op weg een oudere jongere te worden. Dat hield in dat hij nog steeds T-shirts van Nirvana droeg en iedereen aanraadde om cultklassiekers als Narziss en Goldmund te lezen. Of Zen en de kunst van het motoronderhoud; al verdacht ik hem ervan op de helft van die laatste turf te zijn gestrand.

Ondanks dat hij in eigen tijdzone leefde waardoor hij altijd een uur later arriveerde dan afgesproken, was David een genietbare kerel die goed om kon gaan met schreeuwerige, dronken pubers. Tussen hem en mij ontstond een vriendschap. Van het soort dat je elkaar helpt verhuizen. In geval van liefdesverdriet, belde ik hem niet op. Zijn advies was toch altijd hetzelfde. Bovendien had ik Zen etcetera wel uitgelezen. Ik was niet onder de indruk.

Ik ging naar een andere stad om te studeren en vervolgens te werken. Hij bleef in de jeugdwerking. Af en toe zag ik hem nog wel eens op café. Hij veranderde weinig. Zijn huid werd iets bleker, zijn shirt iets valer en krapper. Het weinig gemeenschappelijke dat we hadden, verdampte.

Tot een Facebook-verzoek mij op zijn veranderde bestaan wees. We spraken af voor een pint. Deze keer was ik het die te laat kwam opdagen. Hij droeg een polyester pak en had een kantoorbaan. Hij begeleidde verkooptrajecten. En hij stroomlijnde informatie.

Na protest van de plaatselijke horeca had de gemeente de jeugdwerking op een waakvlammetje gezet. David was via via magazijnier geworden. Omdat hij toch over een goed stel hersens beschikte – hij las wel eens een boek – kon hij opklimmen. Toen ik verbaasd informeerde waar de meer relaxte David was gebleven, diepte hij een geheimzinnig glimlachje op.

Hij gaf me een paar tips: laat altijd een jasje hangen aan je stoel en je bureaulamp branden. Hoe lang je ook wegblijft, iedereen denkt dat je zo terug kan komen. En ze verdenken je van overuren. Leg hetgeen wat nu moet gebeuren altijd onder andere formulieren. Als je baas ernaar vraagt, zal je gegrabbel wijzen op een fikse takenlijst. Als je naar wc of koffieautomaat gaat, loop altijd snel. Het maakt een naarstige indruk. Als je voor langere tijd iemand wil bellen of stiekem een afspraakje wil regelen, loop dan het pand uit met een stapel papier. Maak een screenshot van een werkdocument en maak dat tot de achtergrond van je scherm. Als je dan het internet zit af te schuimen of te chatten, zorgt een eenvoudige toetsencombinatie ervoor dat het er meteen uitziet alsof je aan het werk bent.

Ik vroeg of hij niet heel erg moe werd van al dat werk ontduiken. Hij schraapte zijn keel en citeerde plechtig een anonieme Franse filosoof.