Inspraak

Na jarenlang zwijgend orders te hebben moeten uitvoeren, hangt er plots een ideeënbus bij Lux Luxior, hét instrument der medezeggenschap. Iedereen gaat er omheen staan, als betrof het een ingeslagen meteoor of ander buitenaards brokstuk. Menig collega steekt schertsend een vinger of zelfs tong door de gleuf van de bus, zich haast verwachtend aan een elektrische schok, bedoeld voor wie het aandurft daadwerkelijk ideeën te posten. Het zou hen in elk geval meer gerust stellen, dan de bevreemdende gedachte aan plotse 'participatie'.

Op het advalvasbord hangt zelfs een blad voor agendapunten die men kan indienen voor de tweewekelijkse vergadering. Het kan niet op. Alleen de overdadig belegde broodjes die niet zonder gemors en gêne te vreten zijn, lijken nog te verwijzen naar de oude, ongemakkelijke bedrijfscultuur. Hoe meer er reeds zijn opgegeten, hoe meer de nieuwe sfeer van transparantie en vriendelijkheid een feit lijkt. Ja, het ís een goed idee van Carl, vindt het management, om de kopieermachine naar het gelijkvloers te brengen. En ook Suzy's suggestie inzake de middagpauze is 'zeer aannemelijk'. En nu zij toch allen gezellig tezamen zitten, kunnen zij misschien ook wat vragen van de directie beantwoorden die, 'let wel, in ie-d-ers belang', streeft naar de vereenvoudiging van sommige, beslommerende administratieve taken.

De antwoorden van de door 'overleg' verdoofde werknemers leiden weken later echter tot het ontslag van medewerkster Ria, die overtollig is geworden door hun tips om het werk te reduceren. De zogezegde plotse inspraak was dus niets meer dan een achterbakse manier van hun superieuren om uit te zoeken hoe er kon worden bespaard. Meestermanipulators!

Uit wraak kondigt het personeel van Lux een volkomen radiostilte af. Bazenmails worden blanco geretourneerd, hun telefoonoproepen worden slechts beantwoord met geadem in de hoorn. En zodra de manager of CEO zijn bureau verlaat, zet elk personeelslid een zonnebril en zware hoofdtelefoon op, om zich duidelijk van hem af te schermen.

In het volstrekt afgescheiden werkcircuit, ontstaat razendsnel een nieuwe machtsstructuur met boekhouder Edwin nillens willens bovenaan, die ter vervanging van zijn oversten - dan maar niet gehandtekende - creditnota's en onkostenaanvragen goedkeurt en invoert in het systeem.

Het duurt niet lang of hij wordt een bijna smekerige oogopslag en zuiverder taalgebruik gewaar bij collega's die zich tot hem richten, waarna hij uiteindelijk als enige de zonnebril en koptelefoon achterwege laat als de manager ten tonele verschijnt.

Een opgeluchte baas vraagt hem waarom hij de communicatieboycot plots doorbreekt. 'Omdat er hier ergere dingen zijn dan mij zijn,' stamelt Edwin. 'U zijn,' denkt hij, terwijl hij een voorstelling krijgt van zijn baas als luxueus vergaderbroodje, zijn hoofd onder de zilveruitjes en peterselie, zijn romp een opeenstapeling van onverteerbare, alleen publieke eetangst opwekkende préparé- en rosbiefetages.

(rl)