Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Onlangs verscheen haar tweede roman Feestelijk Zweet.

Van 9 tot 10u voert Kuypers geen gesprekken met klanten, maar campagne voor zichzelf: hij complimenteert collega’s met nieuwe outfits of prospectie-initiatieven. Hij stelt met evenveel gemak vragen over aerosolbehandelingen, als over de aerodynamica van spoilers of de aromatherapeutische kracht van rozemarijn, naar gelang wie hij probeert te paaien.

Tegen 10u30 stelt Kuypers zich op basis van de gezichtsuitdrukkingen van zijn collega’s, het organigram van het bedrijf voor dat geen managers, boekhouders en serviceverkopers telt, maar absolute voorstanders van hem versus personeelsleden die net de pest aan hem lijken te hebben die dag en zij die vooralsnog geen duidelijke voor- of afkeur jegens hem koesteren en dus nog beïnvloedbaar zijn. Dit door tijdens de lunch bijvoorbeeld een ‘toevallig te veel besteld’ broodje ‘Bangkok met oosterse scampi’ voor hen op tafel te leggen of tickets voor een show met schaatsende zeerovers en krokodillen voor het hele gezin, die hij - zogezegd - gratis verkregen heeft via een krant of kennis.

Voor het gunstig stemmen van diegenen die tegen 14u nog steeds langs hem heen kijken, gaat Kuypers vernuftiger te werk. Voor hen consulteert hij zijn database. Een Word-document waarin hij alle hobby’s, verjaardagen, kwaaltjes en namen van kinderen van zijn collega’s heeft opgelijst om te allen tijde een attente opmerking te kunnen maken en zo zelfs zijn zuurste tegenstanders die dankbare blik of knik te ontlokken die hij nodig heeft om eindelijk gefocust aan de slag te gaan.

Een efficiënt systeem tot Lionel het worddocument opent in Edwins afwezigheid en voor de lol alle gegevens verandert. Wat later feliciteert Edwin Irène dan ook met haar veertiende huwelijksverjaardag terwijl het in wezen de overlijdensdag is van haar vader, waarna zij hysterisch begint te huilen. Bij Rob van de derde verdieping die volgens de vervalste database een duikfanaat is, informeert Edwin vleierig naar het beste merk van drukmeters terwijl diens broer zopas levensbedreigend is verwond geraakt bij een duikongeval, zo blijkt. En als hij ten slotte vol medeleven aan Ludo vraagt hoe diens laatste prostaatcontrole is verlopen – die niet hij maar Patrick heeft moeten ondergaan – schreeuwt deze beledigd dat als er al een controle nodig is in hun team, dan enkel en alleen een slijmklierencontrole bij de uitslover bij uitstek die voor hem staat, waarna de ene na de andere collega Ludo bijtreedt.

Verbijsterd stormt Edwin naar buiten waar een kersverse collega van de dispatch naast hem komt staan, hem overenthousiast vragen stellend over het bedrijf, onder meer wie hij het sympathiekst vindt. ‘Ik? Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht’, antwoordt Edwin tot zijn eigen verbazing. ‘In geen twintig jaar.’

(rl)