Nog voor de eigenlijke samensmelting viel het team van Luz Lamellengordijnen uiteen in drie groepen:

• de (k)likkers die er alles aan deden om gebreken van collega’s aan het licht te brengen en spontaan overuren draaiden ter bevordering van hun eigen professionele imago
• de flippers die doelloos voor zich uitstaarden of plots hun hoofd door een van de jaloezieën in de toonzaal boorden terwijl klanten er naar stonden te kijken
• de solidairen die ervoor zouden zorgen dat niet eender wie zou moeten opstappen, maar de collega die tot dan toe het minste pech had gehad.

Zij maakten een lijst van alle miserie die hen al had getroffen, gaande van zware ziektes, dubbele echtscheidingen tot gewelddadige partners en Steven Berckx bleek met zijn slechts dronken moeder en koopzieke dochter veruit de grootste gelukzak van het team die nog wel een tegenslagje als ontslag kon verduren. Berckx bezweek onder de groepsdruk en slachtofferde zichzelf: na acht jaar trouwe dienst bood hij spontaan zijn ontslag aan.

Nauwelijks drie weken na zijn vertrek keek een oud-collega reeds straal langs hem heen bij een toevallige ontmoeting in de supermarkt. De bon voor het ‘culinaire weekend’ die hij had gekregen in ruil voor zijn heldendaad, leidde naar een aftands motel waar alleen de zoute popcorn vers was. Berckx groef zijn hand erin, voornamelijk tegen de koude en zag toen tot overmaat van ramp in de krant een jobaanbieding voor een gloednieuwe functie in zijn oude firma.

Verbolgen plaatste hij zelf een jobomschrijving op het net, een valse weliswaar. ‘Gezocht: antistressconsulent, ruim salaris, enige vereiste: expertise op het gebied van relaxerende kruiden en flowerpowergebruiken, zich aanbieden bij Opti Luminus, op 21/11/10, tussen 9u en 12u30.’ Niet geheel toevallig het tijdstip waarop Scholtz, de grote baas uit Zwitserland zou komen om het welslagen van de fusie te evalueren, maar dus tot zijn ontzetting een bedrijfsterrein aantrof dat wel op een klein Woodstock leek.

Sidderend van woede hurkte Scholtz bij een van de kleurige tentjes die rond het gebouw stonden, ritste het open, waarna zijn gladgeschoren gezicht verdween in de dreadlocks van een kerel die daar blowend het afgesproken sollicitatie-uur afwachtte, hem schaterlachend omhelsde en naar binnen trok. Een wild gespartel volgde als probeerde een man een reuzesnoek op het droge te trekken, of eerder omgekeerd, een snoek een man het zoetwater in, zo kon men het natuurlijk ook zien.

(Ruth Lasters)