Facturiste Marleen verschuift geen twee magneten op het advalvasbord zonder het aan minstens evenveel mensen te zeggen. Francis van de Service schrijdt na het vullen van de gemeenschappelijke nietjesmachine de werkvloer over als redde hij het godganse team van een fusie, faillissement en firmaovername tegelijk. En Dirk van Debiteurenbeheer vertelt elk telefoongesprek gevoerd met een klant, daarna volledig na aan zijn collega’s, met versprekingen erop en eraan, alsof de eigenlijke babbel slechts een generale repetitie was.

Lode Vaneeck, de zwijgzaamheid en noeste arbeid zelve, heeft eens getimed dat het in het totaal slechts vier minuten en tien seconden per werkdag volkomen stil is op kantoor. Dat is minder lang dan hij zijn adem kan inhouden onder water. Hij berekent dat als iedereen op basis van geproduceerde decibels zou worden betaald, Francis met een Porsche zou rijden, hijzelf met een verroeste vouwfiets. Terwijl zijn maandomzet de kostprijs van een échte Porsche bedraagt en met Francis’ rendement in het allerbeste geval de achterbankverwarming zou kunnen worden bekostigd.

Niet alleen de werkprestaties worden schijnbaar vergroot door ze keer op keer te benoemen, ook de veelpraters zelf lijken er groter door, duidelijker aanwezig. Ze lopen met steeds wijdere passen door het bedrijf, naast de stillen die zich voortbewegen over een almaar smallere strook vasttapijt. Ongeschreven verkeerswetten lijken er wel te ontstaan, die bij een botsing immer een verontschuldiging van de introverte, haast onzichtbare eisen.

Als Francis wordt gepromoveerd tot servicemanager en niet hij, is de maat vol voor de veel productievere Lode Vaneeck die met zijn zwijgzame lotgenoten een ludieke protestactie organiseert op de parking. Voortaan brullen alle schuchtere types er tijdens de middagpauze door een megafoon wat zij de voorbije uren gedaan hebben voor het bedrijf, tot in de details. Ceo Theysen die Lodes boodschap begrijpt, besluit hem de kans te geven om een grote klant binnen te rijven, waarna hij alsnog promotie kan maken. Maar bij de start van zijn powerpointpresentatie blijkt Lode zijn stem kwijt door de lange schreeuwactie. Geen klinker krijgt hij uitgebracht als hij oog in oog staat met de potentiële megaklant die beledigd het zaaltje verlaat, terwijl de slides zonder uitleg voorbijflitsen, als ongemonteerde shots van een stomme film.

Die avond in bad lijken de drukke stemmen van zijn collega’s door het wateroppervlak te priemen. Lode houdt exact vier minuten en tien seconden zijn adem in, tot ze verdwijnen, als één voor één vermorzelde, van vleugels ontdane waterjuffers.

(rl)