De verklaring

Ruth Lasters is leekracht Frans in Borgerhout. Vorig jaar verscheen haar tweede roman Feestelijk Zweet.

Realistisch als Tony nu eenmaal is, heeft hij jarenlang in de eerste verklaring geloofd, in zijn eigen onkunde aldus. Tot hij onlangs ontdekte dat buiten hem, bijna iedereen van het personeel is aangeworven in een onpaar jaar. Misschien staat hun planeet in onpare jaren dichter bij de aarde, waardoor zij alleen dan kunnen worden overgestraald naar hier, bedacht hij voor de aardigheid. Maar daarna trok er een rilling langs Tony’s rug en viel het hem plots op dat zijn collega’s onwezenlijk snel typten en allen precies op dezelfde wijze met hun hoofd knikten bij het opnemen van de telefoon, als hadden zij dat geleerd in een of andere intergalactische nascholing. En toen facturiste Mirena voorbijschreed en Lionel weer grapte dat zij zo is genoemd naar het merk van haar moeders falend spiraaltje, klonk het gelach van zijn collega’s Tony kunstmatig in de oren, ietwat elektronisch, onaards.

Sindsdien lijken zij niet meer over hem te fluisteren in zijn bijzijn, maar schijnen het gecodeerde boodschappen die zij uitzenden, naar elders. Anita’s grote teen lijkt een scartkabel waarmee zij, doorheen haar sandaal, inplugt in de pc. En de onderkoelde manier waarop zij allen het ene dossier op het andere leggen, verraadt volmaakte geestelijke rust, een digitaal brein waar slechts reeksen van enen en nullen door flitsen, in plaats van dromerijen over vakantie, voetbal en veelwijverij.

Logisch dus dat hij de vergissing, het mankement zelve lijkt. Toch stellen zij zich niet superieur op jegens hem, begrijpt Tony nu pas. Zij bekijken hem niet berispend, zoals hij altijd heeft gedacht, maar net betoverd. Geen bron van spot en ergernis is hij voor hen, maar een studieobject waar zij de hele melkweg voor hebben doorkruist op een streng proviand van batterijzuur. Zij zien de poëzie, de breekbare schoonheid van zijn gebreken die zij tot in de puntjes willen catalogeren, vandaar hun komst. Omdat dit hem zelfs voor een bovenontwikkelde soort, een onbegonnen werk lijkt, maakt hij zelf zo’n inventaris. Hij ontwerpt een powerpointpresentatie over al zijn professionele flaters en hun catastrofale gevolgen voor het bedrijf. Op de dag van ‘de grote vergadering’ waar iedereen al maanden over praat op zo’n gespannen manier dat Tony het als een codenaam voor ‘de grote galactische terugreis’ verstaat, toont hij zijn presentatie bij wijze van afscheidsgeschenk in het conferentiezaaltje.

Ook een kwartier later nog, is het overduidelijk de lamp van de beamer, die hem fel in de ogen schijnt en niet de lichtbundel van een naderend ruimtevoertuig. Teleurstellend, vindt Tony het van zichzelf, dat zelfs hij daar geen fractie van een seconde aan twijfelt.

(rl)