Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen twee romans: Poolijs en Feestelijk zweet.

Maar dan bleek de grote teen van Lucy Van Oppem van Laden en Lossen plots verbrijzeld door het niet dragen van veilig schoeisel. Een hoef in plaats van een voet, lijkt zij nu te hebben die zij, gehuld in een enorme orthopedische hompschoen, vaak beschuldigend op zijn bureau komt leggen.

Na haar eerste bezoek ziet Sylvain plots een barst in de magazijnmuur die mogelijk duidt op betonrot. Na haar volgende verwijtende visite merkt hij dat de trapleuning dringend dient vastgeschroefd. En na haar derde verschijnen meent Sylvain dat het schap met brandbare verfverdunners gevaarlijk dicht bij de textielmachines staat.

Nachtmerries krijgt hij waarin zowat alle personeelsleden gruwelijk verongelukken. Boekhoudster Annie struikelt over een losse plint, technicus Jeff meesleurend in haar val, die op zijn beurt tegen Patricks heftruck knalt, vijftien tapijtrollen lossend boven hernialijdster Nadine, die in het bad met bijtend bleekproduct belandt. Sylvain schrikt wakker en voelt een verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel op zijn borst drukken, dat pas overgaat als hij zich zijn meesterlijke evacuatieplan en andere maatregelen herinnert.

Maar ’s anderendaags op de werkvloer, ziet hij overal veiligheidshelmen die oneerbiedig worden gebruikt als vuilbakjes vol snoepwikkels en kauwgomresten. En gehoorbeschermers slingeren rond als waren het vrijblijvende koptelefoons. Puberale waaghalzen zijn zijn collega’s. Zijn ware bondgenoten blijken slechts de veiligheidssnufjes waarmee de firma is uitgerust. Alleen zij delen zijn extreme waakzaamheid. Maar als hij heeft gedroomd dat het hele team verhakkeld raakte in de katoensnijmachine, kan zelfs de gedachte aan de bewegingssensoren én de rookmelders én het liftblokkeringssysteem geen soelaas meer brengen. Want wie zegt dat al die snufjes nog werken, hem niet zullen verraden door slijtage?

En dus dringt een test zich op, meent de slaapdronken Sylvain, die ’s nachts naar het bedrijf rijdt om een blok beton in de lift te zetten, ter controle van de kabels. Check. Onder de rookmelders houdt hij een brandende sigaret, waarna zij even gaan loeien. Het sproeisysteem kan hij echter alleen testen door een grote kartonnen doos in brand te steken. Jammer genoeg blijkt de volle emmer die daar reeds stond en waar hij de boel mee wilde blussen, geen water te bevatten, maar thinner, waardoor een steekvlam ontstaat die de sproeiers te boven gaat en het gebouw in lichterlaaie zet. Alleen de vuurvaste gordijnen van topkwaliteit overleven het inferno. Wapperend, als de cape van een goochelaar die zichzelf heeft weggetoverd, uit schaamte en een voorgevoel van overbodigheid.

(rl)