Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Vorig jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.

‘Studeren is helemaal geen hondenbaan. Gewoon 8 uur per dag aan je studie besteden, 8 uur ontspanning en 8 uur slapen.’ Ik wist niet dat opstaan, wassen, koken en verplaatsing als ontspanning golden maar soit, ik ben dan ook geen studiebegeleider geworden.

Ik weet niet of we dat drieslagstelsel te danken hebben aan de landbouwers of de socialisten maar duidelijk is dat het een Noord-Europees, hardnekkig idee is. Omdat de zomer oogstmaanden zijn, zijn de scholen dicht. De kindertjes waren toen hard nodig op de boerderij. En later blijkbaar ook de politici en tv-makers. Aziaten kunnen zich met hun arbeidsintensievere rijstteelt minder vakantiedagen veroorloven. En ik kan me vergissen maar volgens mij zijn ze daar niet gewend aan het idee dat land en mens af en toe een tijdje braak moet liggen.

Een beetje Amerikaan heeft twee banen en een week vakantie per jaar. Toch is daar de nationale schuld per hoofd van de bevolking groter dan die in Griekenland waar je zes weken vakantie hebt en de pensioengerechtigde leeftijd voor sommigen al op 53 staat. Geen al te slecht argument tegen al dat neoliberale gezever over de ‘can do-mentaliteit’ van de Nieuwe Wereld.

Hoeveel gelukkiger zouden we zijn als we werk niet langer bekeken als een hoeveel tijd die doorgebracht moet worden? Als urenprikkers - ik ben het tweederde van de week - arbeid nu eens zagen als een berg zand die verplaatst moet worden. Het maakt niet uit of je daarmee begint om 6 uur ’s avonds of tien uur ’s ochtends. Het maakt niet uit of je een middag vrij neemt of twaalf uur aan een stuk doortravakt. Als de berg maar weg is aan het einde van de week.

Ook particulieren zouden een stuk meer levensvreugd kunnen krijgen en brengen, als ze zich niet langer conformeerden aan gedateerde concepten als openingstijden en sluitingsdagen. Ik snap niet waarom banken, slagers en groenteboeren er nog steeds van uit gaan dat ik voor zessen klaar ben met werken. Wie boodschappen wil doen of zijn wrat wil laten uitbranden voor of na werktijd, moet er snel bij zijn. Dat doet de broodjeszaak bij mij op de hoek beter. Ze bakken er het brood zelf en de gastronomische en ecologische lat voor hun beleg ligt hoog.

Ik leerde er dat ik tot voor kort geen mozzarella at maar mastiek, hoe het verschil proeft tussen supermarktham en ambachtelijk vlees en hoe je schaarste moet creëren. De winkel gaat niet dicht op een bepaald uur maar wanneer de broodjes op zijn. Dat is meestal al om een uur of drie. Zeker, ze zouden er meer kunnen bakken maar de broodjes zijn om vijf uur ’s middags niet meer zo knisperend vers als om negen uur. Misschien dat de winkel meer geld zou kunnen verdienen. Maar zou de winst opwegen tegen het braak liggen?

(tb)