Mondscheet
Zoals u misschien weet, had ik een paar maanden geleden een nieuw boek uit. Er was een tv-programma dat daar aandacht aan wou besteden.
Deze week bereikte mij via YouTube een filmpje over Rick Santorum. De republikeinse kandidaat had in een van zijn toespraken Nederland een losgeslagen land genoemd waar bejaarden onvrijwillig worden geëuthanaseerd. Een reporter van RTL4 trok naar de VS om Team Santorum hierover om uitleg te vragen. Drie keer drong hij aan, maar tevergeefs: de campagnewoordvoerster weigerde niet alleen om de fout toe te geven, maar vertikte het zelfs om het nog maar over die specifieke uitspraak te hebben. Wel herhaalde ze tot drie keer toe dezelfde hapklare soundbite over Santorums pro-life overtuigingen.
Vorige zomer veroorzaakte een gelijkaardig filmpje met de Britse Labourleider Ed Miliband heel wat ophef aan de andere kant van het Kanaal. In een BBC-interview over de toenmalige staking in de openbare sector gaf Miliband identiek hetzelfde antwoord op vijf compleet verschillende, niet eens kritische vragen. De beelden behoren tot het meest griezelige wat ik ooit heb gezien: Miliband staart zielloos voor zich uit, als een robot die enkel geactiveerd wordt wanneer de interviewer ophoudt met praten.
In eigen land herhaalt Open VLD bij elk dwarsliggen het mantra dat ‘de middenklasse al genoeg inspanningen heeft gedaan’, zelfs wanneer dat dwarsliggen maatregelen betreft die enkel de burgers raken die meer zetels hebben in hun salon dan de liberalen in de Kamer.
Of nog ergerlijker: onlangs hebben de communicatieadviseurs blijkbaar beslist dat elke uitspraak van een politicus die nog maar op een mening líjkt, moet worden voorafgegaan door de woorden ‘ik stel alleen maar vast’. Een briljante vondst, want ‘dit is mijn mening, waar ik volledig achter sta’ klinkt tegenwoordig al snel iets té gewaagd. Er zouden weleens kiezers kunnen afhaken omdat zij zich niet in een standpunt van de partij kunnen vinden, stel je voor. Neen, dan liever een veilig: ‘Kijk alsjeblief niet te veel naar ons, wij stellen dit ook alleen maar vast.’
Politici zijn doodsbang om ook maar één wispelturige kiezer voor het hoofd te stoten. Zij houden één oog op de meest recente peilingen en het andere op de hengel die zij allemaal in dezelfde centrumvijver hebben uitgeworpen. Maar zou een politicus die toch uitgesproken keuzes durft te maken, echt zo veel meer kiezers verliezen dan hij erbij wint?
Wat als de woordvoerster van Santorum had gezegd: ‘U bent Nederlander, dus als u zegt dat dit niet klopt, moeten we dat opnieuw onderzoeken. In elk geval blijft pro-life voor Rick een belangrijk thema’? Zouden kiezers daar minder begrip voor hebben? Of zouden zij het niet erg vinden dat iemand fouten maakt, zolang hij tenminste meer is dan de buikspreekpop van een overbetaalde adviseur?
(sfy)
Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Zoals u misschien weet, had ik een paar maanden geleden een nieuw boek uit. Er was een tv-programma dat daar aandacht aan wou besteden.
De schoolpsycholoog vroeg me wat ik later wilde worden. Voor het antwoord ‘Geen flauw idee’ was ik nog te netjes opgevoed.' Thomas Blondeau vertelt ...
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
Ik had geen andere keuze dan de volgende ochtend terug te gaan en te hopen dat het iedere dag iets sneller zes uur zou worden …
Thomas Blondeau heeft het in zijn Jobat column deze week over 'roddelroem'. Lees je mee?
Thuis is hij een vat vol wild opspattende emoties. Het switchen naar koude kikker op de werkvloer is dan ook geen sinecure ...
Weet u, meneer Sluys, soms droomt mijn man van pure stress dat uw bedrijf zo groot is dat het het godganse aardoppervlak beslaat ...
‘Met de Belangrijke Uitgeverij. Kunt u even wachten?’ - ‘Met Thomas. Hallo?’ ... - ‘Goedemorgen, met Thomas Blondeau.'
Wat heeft je job te maken met de loyaliteit van je partner?
Wil jij ook meer verdienen, leukere collega's of minder file ?