Adviseur

San F. Yezerskiy combineert een job in de Vlaamse film met een carrière als zelfstandig schrijver.

Deze week bereikte mij via YouTube een filmpje over Rick Santorum. De republikeinse kandidaat had in een van zijn toespraken Nederland een losgeslagen land genoemd waar bejaarden onvrijwillig worden geëuthanaseerd. Een reporter van RTL4 trok naar de VS om Team Santorum hierover om uitleg te vragen. Drie keer drong hij aan, maar tevergeefs: de campagnewoordvoerster weigerde niet alleen om de fout toe te geven, maar vertikte het zelfs om het nog maar over die specifieke uitspraak te hebben. Wel herhaalde ze tot drie keer toe dezelfde hapklare soundbite over Santorums pro-life overtuigingen.

Vorige zomer veroorzaakte een gelijkaardig filmpje met de Britse Labourleider Ed Miliband heel wat ophef aan de andere kant van het Kanaal. In een BBC-interview over de toenmalige staking in de openbare sector gaf Miliband identiek hetzelfde antwoord op vijf compleet verschillende, niet eens kritische vragen. De beelden behoren tot het meest griezelige wat ik ooit heb gezien: Miliband staart zielloos voor zich uit, als een robot die enkel geactiveerd wordt wanneer de interviewer ophoudt met praten.

In eigen land herhaalt Open VLD bij elk dwarsliggen het mantra dat ‘de middenklasse al genoeg inspanningen heeft gedaan’, zelfs wanneer dat dwarsliggen maatregelen betreft die enkel de burgers raken die meer zetels hebben in hun salon dan de liberalen in de Kamer.

Of nog ergerlijker: onlangs hebben de communicatieadviseurs blijkbaar beslist dat elke uitspraak van een politicus die nog maar op een mening líjkt, moet worden voorafgegaan door de woorden ‘ik stel alleen maar vast’. Een briljante vondst, want ‘dit is mijn mening, waar ik volledig achter sta’ klinkt tegenwoordig al snel iets té gewaagd. Er zouden weleens kiezers kunnen afhaken omdat zij zich niet in een standpunt van de partij kunnen vinden, stel je voor. Neen, dan liever een veilig: ‘Kijk alsjeblief niet te veel naar ons, wij stellen dit ook alleen maar vast.’

Politici zijn doodsbang om ook maar één wispelturige kiezer voor het hoofd te stoten. Zij houden één oog op de meest recente peilingen en het andere op de hengel die zij allemaal in dezelfde centrumvijver hebben uitgeworpen. Maar zou een politicus die toch uitgesproken keuzes durft te maken, echt zo veel meer kiezers verliezen dan hij erbij wint?

Wat als de woordvoerster van Santorum had gezegd: ‘U bent Nederlander, dus als u zegt dat dit niet klopt, moeten we dat opnieuw onderzoeken. In elk geval blijft pro-life voor Rick een belangrijk thema’? Zouden kiezers daar minder begrip voor hebben? Of zouden zij het niet erg vinden dat iemand fouten maakt, zolang hij tenminste meer is dan de buikspreekpop van een overbetaalde adviseur?

(sfy)