Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Met griep, een beginnende oorontsteking, vergevorderde bronchitis en zelfs een gebroken been, waardoor hij een poos per taxi naar de firma kwam, de evidentie zelve in zijn ogen. Hij zucht dan ook van ergernis, als zijn collega Rita thuisblijft omwille van een winterdepressie, als Tony van de Service verstek geeft door een migraineaanval, receptioniste Evy door een onschuldig abces in de onderkaak.

Als een gebrek aan verantwoordelijkheidszin ziet hij hun veelvuldige afwezigheid. Als een teken van een al te slappe arbeidsethiek en het ergste is nog, dat hij de enige lijkt die zich er druk om maakt. Zelfs het management onderneemt niets tegen het ongebreidelde ziekteverzuim. En dat terwijl het de firma handenvol geld kost, waardoor hij, de loyaliteit in persoon, telkens zijn welverdiende opslag misloopt. Hij mag zich dus wel degelijk bemoeien met de afwezigheid van de anderen, meent Kuppers.

Als magazijnier Sven thuisblijft omwille van een ontstoken, ingegroeide teennagel, is de maat vol voor André. In naam van de baas contacteert hij een controlearts die hij, op eigen kosten, langsstuurt bij de ‘zieken’ van het moment. De manager, die de consultatieverslagen daarna ontvangt, is ervan overtuigd dat de controle gebeurde op vraag van het moederbedrijf. Algauw wordt onder meer Edwin op het matje geroepen, omwille van zijn zogezegde bijna-longontsteking, die slechts een kriebel in de keel bleek.

De geruchten over de controlearts blijken doeltreffend. De afwezigheden dalen spectaculair. De nies- en hoestbuien, daarentegen, vermenigvuldigen zich gretig in de eerder kleine werkruimte. Tot er een monstervirus lijkt te ontstaan, dat nog meer zieken veroorzaakt dan voorheen. En dát net nu de bedrijfsrevisie voor de deur staat, die extra inzet vereist van alle personeelsleden. André, die kuchend verderwerkt, vindt het dan ook het moment bij uitstek om het absenteïsme nogmaals aan te kaarten.

Voor ieder personeelslid dat spreekwoordelijk zijn kat stuurt, laat hij voortaan een échte zwerfkat binnen in het bedrijf. Zo zijn de vele afwezigen tenminste zichtbaar voor de bazen. Een ware kattenplaag lijkt er te heersen door Andrés actie, als hij plots bevangen wordt door jeuk, gevolgd door koorts. Hij slaapt ’s anderendaags door zijn wekker heen en komt als senior accountant niet opdagen tijdens het bezoek van de bedrijfsrevisor. Na zijn herstel wordt hem verweten dat hij, als enige, de firma op zo’n cruciaal moment in de steek heeft gelaten omwille van een simpele allergie. Voor katten. André Kuppers zou toen aan het vasttapijt van de centrale hal hebben gekrabd van razernij. Maar dat laatste hebben wij slechts van horen zeggen, echte bewijzen zijn daar niet van.

(rl)