Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Ontelbare malen heeft Daniël zich afgevraagd waarom hij niet wordt geduld op de voorscène. Qua kledij lijkt hij wel uit een boetieketalage gestapt. Zijn lichaamsgeur heeft hij jarenlang getuned met aftershaves en bodylotions om uiteindelijk de sympathieke frisheid uit te wasemen van een dennenbos. Vol muskusdieren. En praten doet hij met lange, beschaafde zinnen, het script opzeggend dat hij, tobbend over de volgende werkdag, heeft voorbereid in zijn halfslaap.

Stuk voor stuk tevergeefse inspanningen, want alleen van nieuwe collega's krijgt Daniël de aandacht en affectie die hem toekomen. Zij cirkelen dankbaar rond hem als fans die een blik mogen werpen in de kleedkamer van een steracteur. Zij overladen hem met vriendelijke vragen en opmerkingen, terwijl hij hen rondleidt door de firma.

Maar na een poos vervaagt de aardige uitdrukking op het gezicht van de nieuwe collega als goedkope, slordig aangebrachte grime. Daar staart zijn beschermeling hem reeds even kil aan als de anderen, waarna Daniël zich op zijn werk stort om het verraad te verwerken, zichzelf zwerend dat hij de volgende nieuwkomer voor immer en altijd aan zich zal binden.

Zodra er weer een beginnelinge arriveert, legt hij zeer traag, vaag en zelfs ietwat foutief uit wat haar opdracht inhoudt. Ook vertelt hij haar - al dan niet naar waarheid - wat de andere collega's allemaal zeggen achter haar rug. De extra onzekerheid die hij daardoor zaait, onderhoudt haar afhankelijkheid jegens hem.

Doch, als het uitkomt dat het kersverse personeelslid door zijn uitleg herhaaldelijk in de fout is gegaan bij belangrijke klanten, wordt Braesens verzocht het bedrijf te verlaten en ergens auditie te gaan doen als ‘nieuweling’.

Zo lang heeft hij nieuwe werknemers gebruikt als levende reddingsboeien, dat het vreemd voelt om er nu zelf een te zijn. Hij ziet ze allemaal voor zich tijdens zijn eerste werkdag in de heftruckfirma waar hij is aangeworven. Facturiste Layla van wie hij plots de trillende vingers blijkt te hebben, magazijnier Ben die even erg stotterde in het begin als hij nu, en hulpboekhoudster Sonja die net als hem uit nervositeit alles liet vallen. Zo overdreven klunzig is Daniël, dat zijn collega's menen dat hij alleen maar een karikatuur van ‘de nieuwe’ neerzet, er de draak mee steekt omdat hij zich net ontzettend op zijn gemak voelt. Zij proesten het uit, alsof het nu al vaststaat dat hij geen rol zal krijgen in hun scenario, hij slechts de nar is, de applausmeester die het publiek moet opwarmen, de dirigent van de lachband.

(rl)