Brussel

San F. Yezerskiy combineert een voltijdse jobs in de Vlaamse film met een prille carrière als schrijver.

Op het moment dat ik dit schrijf, is het nog allesbehalve duidelijk wat de dood van Iliaz Tahiraj in Brussel zal veranderen. Minister Milquet stelt meer politieagenten voor, en ruimere bevoegdheden voor het veiligheidspersoneel van de MIVB. De vakbonden aarzelen om hierop in te gaan: zij hebben dit soort beloftes al eerder gehoord, en in ieder geval bieden ze op korte termijn geen oplossing. Het zal nog enkele dagen duren voor er opnieuw bussen rijden.

Waar iedereen het wél over eens lijkt, is dat het probleem verder reikt dan enkel het openbaar vervoer. Er zit iets fout in heel Brussel - sommige commentatoren zeggen: in de samenleving. Harder optreden tegen agressie is dan belangrijk, maar zal altijd maar een laatste redmiddel zijn. Een agent in de buurt kan ook niet meer doen dan het vuur uitdraaien wanneer een situatie het kookpunt bereikt. Dat is al heel wat, maar is het genoeg?

Enkele dagen voor de dodelijke vechtpartij hoorde ik op de radio een interview met historicus Rutger Bregman, die in zijn boek ‘Met de kennis van toen’ actuele problemen probeert op te lossen door naar de geschiedenis te kijken. Bregman vertelde over de zware criminaliteitscijfers die New York teisterden in de jaren tachtig en negentig, en hoe het stadsbestuur het centrum opnieuw leefbaar heeft gemaakt door veel meer te doen dan enkel de zwaarste incidenten aan te pakken. Door consequent alle grafitti te overschilderen, bijvoorbeeld. Door streng te controleren op zwartrijden in de metro - en en passant overtreders te fouilleren om te kijken of zij geen verboden wapens droegen. Door meer straatvegers in te zetten, vooral op momenten waarop mensen hen aan het werk konden zien.

Natuurlijk is Brussel New York niet, maar tijdens dat interview werd het mij pas echt duidelijk hoeveel ook de stad waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng, gebaat zou zijn bij een paar van deze kleine, bijna onopvallende ingrepen. Een geïsoleerd incident valt nooit uit te sluiten, maar we zouden tenminste de spanning die hier voordurend in de lucht hangt al een klein beetje naar beneden kunnen krijgen.

Dat alles hoorde ik dus vorige week woensdag. Drie dagen vóór de gebeurtenis die nooit meer had mogen zijn dan een banaal verkeersongeval. Ik werd er weemoedig van, van het besef dat er zo veel zou kunnen veranderen met enkele eenvoudige beslissingen en een bestuur dat die beslissingen mogelijk maakt. En toen moest het ergste nog gebeuren.

(sfy)