Wordt er te vlug gestaakt?

“Staken is ver van plezierig. Het is het ultieme reddingsmiddel” (Jan Vercamst, voorzitter ACLVB)

Syndicale tactieken

Wie staakt, kan op redelijk wat begrip rekenen van collega-werknemers. Iets meer dan de helft zegt de stakers te begrijpen, al vinden evenveel respondenten dat vakbonden te vlug tot staken overgaan.

Een meerderheid vreest ook dat staken een negatieve invloed heeft op onze economie. Ook Bart Buysse, adjunct-directeur van het sociaal departement van het VBO. "De oorzaak van een staking staat vaak niet in verhouding tot de gevolgen van die actie voor een organisatie. Vaak zijn ook andere werknemers, klanten, leveranciers, andere bedrijven in de buurt, burgers, de economie er het slachtoffer van."

‘Eerst staken, dan praten’

Bijna zeven op de tien mensen die niet zijn aangesloten bij een vakbond, vinden dat vakbonden te snel overgaan tot staken. Een mening waar ook vier op de tien van de wel aangeslotenen mee akkoord gaan. Buysse kijkt daar niet van op. "Soms breken er wilde stakingen uit, louter op initiatief van één of meer vakbondsvertegenwoordigers en zonder draagvlak in de onderneming. Nadien worden deze acties erkend zodat men recht heeft op stakingsgeld enzovoort."

Buysse vindt ook dat vakbonden steeds vaker het motto ‘eerst staken, dan praten’ volgen. "Er worden nieuwe syndicale tactieken toegepast, zoals slow down of gijzelingen, die werkgevers nopen tot tegenreacties als een lock-out of een eenzijdig verzoekschrift. Dat leidt noch tot betere resultaten noch tot een beter sociaal overleg."

(mo)

Jobat onderzocht de stakingsbereidheid van 3.870 Vlamingen via een onlinebevraging. Van de bevraagden is 80 procent bediende, 10 procent arbeider en nog eens 10 procent kaderlid.