Bore-out: Wat als je job je gaat vervelen?

“Ik heb mijn situatie aangekaart, maar er waren binnen de personeelsdienst geen andere opties” (Wim Hermans)

Na zijn studies aan de Katholieke Hogeschool Leuven ging Wim Hermans aan de slag bij de personeelsdienst van de KU Leuven. Hij hield er zich bezig met rekrutering en loopbaanbegeleiding. Maar na tien jaar botste hij tegen een muur. "Op een dag ging het niet meer. Het was alsof het licht was uitgegaan. Ik ben naar de dokter gestapt, en vertelde haar dat ik al maandenlang slecht sliep en compleet op was."

De twee weken rust die de dokter hem voorschreef, werden uiteindelijk meerdere maanden. Wim bleek te kampen met een zware bore-out. "Dat was voor mij een nieuw woord. We kennen allemaal wel het begrip burn-out, waarbij je zoveel van jezelf geeft dat je eronderdoor gaat. Een bore-out is eigenlijk het omgekeerde. Je wordt niet meer uitgedaagd door je job, en daar ga je aan kapot. Die beschrijving paste perfect bij het gevoel dat ik had."

Déjà vu

Achteraf bekeken had Wim die bore-out kunnen zien aankomen. "Op de personeelsdienst waren er drukke periodes met veel vacatures. Maar er waren ook periodes waarin ik me 's morgens afvroeg hoe ik mijn dag zou vullen. Ik heb dat aan mijn diensthoofd gemeld. Die gaf me er dan wat kleine opdrachten bij, maar daarmee verdween het probleem niet. Mijn werk was routine geworden: elke dag was een déjà vu. Ik pendelde naar Leuven, deed mijn job en pendelde weer naar huis. Het werk was goed gedaan, maar ik haalde er geen voldoening uit. Dat vreet echt aan je. Ik kwam doodmoe thuis, ik sliep slecht. Op zondagavond liep ik ongelukkig rond."

Wim overwoog om van werk te veranderen. "Ik heb mijn situatie aangekaart, maar er waren binnen de personeelsdienst geen andere opties. Vanaf dan heb ik open kaart gespeeld en gezegd dat ik weg wou. Maar het is een grote drempel om te vertrekken. Je hebt een contract van onbepaalde duur bij een goede werkgever. Je zit in een comfortzone en bent bang om daar uit te breken."

Na zijn crash ging Wim in therapie. "Dat was best zwaar. Ik werkte zelf op een HR-afdeling, jarenlang heb ik mensen geholpen om hun loopbaan weer op de rails te krijgen. Ik dacht dat ik ook mezelf wel eventjes zou helpen, maar zo werkt het niet. Als je zo diep zit, heb je hulp nodig. De therapie was erg intensief; op het einde van een sessie was ik doodop. Op den duur gaat het niet meer over je job, maar over jezelf, over je leven, wat je echt wil doen. In mijn job had ik alles bereikt wat ik kon bereiken, en ik kon er gewoon geen voldoening meer uit halen."

(ed) – Bron: MARK Magazine