Hilde Crevits: ‘Het gedrag van mensen veranderen, is verdomd moeilijk’

“Ik mag speeches geven over de effecten van alcoholgebruik in het verkeer, na afloop drinkt iedereen wél vrolijk enkele glazen” (Hilde Crevits, Vlaams minister)

‘In de analyse van knelpunten durf ik veel tijd steken. Mijn departement, Openbare Werken en Mobiliteit, kampt met enkele handicaps. Het budget is niet supergroot en de organisatie van de wegeninfrastructuur, die niet overal aangepast is aan deze tijd, kan veel beter. Ik besef dat we nog ver van de perfecte dienstverlening staan. We weten waar we naartoe willen, maar de weg naar dat punt is een stevige klim.’

‘Ontmoedigd raak ik nooit. Dat ligt niet in mijn karakter. Ik ben heel actiegericht. Het kan me frustreren dat we in sommige dossiers niet snel genoeg vorderingen maken, maar aan energie ontbreekt het me niet. Omringd zijn door goede medewerkers helpt om er tegenaan te blijven gaan. Samen blijven we kritisch voor wat we doen. Ik geloof in het overlegmodel.’

Moeilijk

‘Om de verkeersveiligheid te verbeteren, heb je enkele hefbomen: de infrastructuur, heldere regels en die consequent afdwingen, en de sensibilisering van de burgers. Van dat laatste lig ik soms wakker. Het gedrag van mensen veranderen, is verdomd moeilijk. Ik mag speeches geven over de effecten van alcoholgebruik in het verkeer, na afloop drinkt iedereen wél vrolijk enkele glazen. De verantwoordelijkheid die we zelf dragen, vergeten we soms. Elk bericht over een zwaar verkeersongeluk sturen we ons kabinet rond. Zien hoeveel slachtoffers er elke dag vallen, houdt ons alert.’

‘Elke avond overloop ik wat er die dag goed en minder goed was. Als je tot aan je nek in een moeilijk dossier zit, heb je de neiging een tunnelvisie te ontwikkelen. Heel nuchter de balans opmaken, haalt je uit die tunnel. Het doet je ook relativeren. Ook joggen is zo’n bezinningsmoment dat alles weer in de juiste proportie zet.’

Buikpijnmoment

‘Ik ben niet bang om onpopulaire maatregelen te nemen. De werken aan het het viaduct van Vilvoorde bijvoorbeeld was wat wij ‘een buikpijnmoment’ noemen. We hielden ons hart vast; er werd grote chaos aangekondigd. Achteraf bekeken viel alles best mee, omdat we de werken goed hadden voorbereid.’

‘Ik ben enkele keren in het onbekende gesprongen. Na mijn studies dacht ik aan de universiteit te blijven werken. Tot plots de advocatuur op me af kwam. Op een gegeven moment rolde ik de politiek in. Later volgde het ministerschap, waardoor ik fulltime aan politiek ging doen. Ik heb geleerd dat het geen kwaad kan om soms zo’n sprong te wagen. Als je passie, zelfvertrouwen en een thuishaven om op terug te vallen hebt, lukt het wel. What’s next? In de politiek weet je nooit wat morgen brengt. En dat vind ik er net prettig aan.’

(pvd)